De eeuwige optimist. Degene die altijd wel probeert te kijken naar het positieve. Degene die meestal een glimlach heeft op haar gezicht. Haar hand niet omdraait om iets te doen. Misschien soms zelfs misselijkmakend voor anderen… Nou, afgelopen week was dit voor mijn doen echt even minimaal! Zeker niet de eerste twee dagen na de marathon. (wel geprobeerd wanneer mijn neefje van bijna twee in de buurt was, ha!) Wat een hel. En dan overdrijf ik echt niet. Ik heb namelijk nog nooit zoveel spierpijn gehad. Elke beweging… je weet wel, de basics: lopen, zitten, liggen enz… maar dan ook echt elke beweging was vervelend. Bij die Viking run was ik bont en blauw, maar niet tijdelijk gehandicapt en afhankelijk van anderen zoals na de marathon. Natuurlijk had ik dit weer eens onderschat en een afspraak staan op maandagochtend… Zucht. Met pijn en moeite had ik mezelf klaargemaakt. Minstens 10 minuten eerder van huis gegaan om te lopen naar de bus (sneller ging het niet) en mijn tranen in bedwang gehouden. Top.
Goed, gelukkig had ik genoeg steun en werd het na de tweede dag al een hele hoop minder erg. Dikke opluchting!! Ik ging me namelijk al zorgen maken of ik niet iets stuk had gemaakt. Een verhaal zoals ik hoorde van een clubgenoot bij hockey die nu een operatie nodig heeft. Spinsels natuurlijk… alweer… De week na de marathon had ik gelukkig wel vrij genomen en doorgebracht met mijn familie in een heel fijn Landal huisje waarbij er ook een bad en infraroodcabine aanwezig was. De beschikking tot een bad na een marathon is overigens geen overbodige luxe! Ook zo blij dat we daar zaten aangezien er een zwembad op het park aanwezig was en we heerlijk hebben kunnen wandelen over de duinen. Herstellen. Dat is het belangrijkste voor deze periode. Naast het weer vertrouwen krijgen in mijn lijf.
Zo heb ik afgelopen zondag weer voor het eerst mijn renschoenen aan gedaan en ben ik samen met mijn lief een klein rondje gaan rennen. Ik zag er als een berg tegenop en wilde eigenlijk mijn renkleren niet aan doen… Raakte zelfs in tranen bij het dichtstrikken van mijn schoenen. Wat een angstreactie zeg. Zo ken ik mezelf helemaal niet. Sporten vond ik toch leuk?! Lang leve neuroplasticiteit… Ter verduidelijking: mijn brein wilde me namelijk beschermen tegen verdere pijn. Tegen dat wat ik de laatste kilometers van de marathon had gevoeld en de dagen erna. Het ging daardoor ook allerlei signalen afgeven die best heftig waren. De eerste meters voelde dan ook ongemakkelijk aan. Ik wilde dat het klaar was, ondanks dat het zo’n mooie dag was om te rennen. Sneller rennen voelde fijner (heeft minder associatie met eerder lijden), maar is niet oké voor herstel. Dit mag nu alleen nog langzaam. K*. Korte afstand rennen was ook van belang, maar natuurlijk schoot ik mijn oude patroon om geen genoegen te nemen met lichte inspanning. Wat een gevecht tegen mezelf! Ik was zo blij dat er iemand met mij mee liep en duidelijke instructies gaf aan mij. Geen zachte heelmeester, gewoon duidelijk zeggen wat we wel en niet gingen doen. Ondanks mijn bezwaren op dat moment, is dit wel wat ik echt nodig had. Dank je lief. Nu mag ik mijn eigen exposure aangaan in het nemen van gedoseerde stappen en snap ik waarom.
Dit brengt mij tot aanwezige herstelprogramma’s. Je hebt spierpijn na de marathon en hebt jezelf uitgeput. Om je lijf weer te later herstellen daar zijn geen eenduidige adviezen voor. Wat ik wel uit de verschillende berichten haal is het volgende. Probeer in ieder geval de eerste week rustig aan te doen. Misschien ook jezelf twee weken te gunnen met alleen het weer een beetje los te lopen. Doe dat loslopen in ieder geval wel een aantal dagen na de marathon, anders wordt die drempel om te gaan rennen steeds groter. Ga als alternatief lekker even zwemmen of wandelen. Zo kunnen je gewrichten weer herstellen door lichtere beweging in plaats van schokbelasting door het rennen. Ga de eerste weken dan ook niet meer dan 30 minuten rennen en doe op een rustig tempo. Probeer ervan te gaan genieten. Je herstel zal namelijk naar alle waarschijnlijkheid vier weken gaan duren… Mijn advies. Laat gewoon een keertje je runkeeper uit en loop zonder muziek. Misschien is het nu tijd om lekker meditatief te gaan rennen. Succes!
Een echt tof moment was dat wanneer je het Olympisch stadion binnen liep mensen al aan het klappen waren. Ik weet zeker dat dit niet specifiek voor mij was, maar ik pak hem gewoon zo op. Je krijgt op dat moment een soort van olympisch gevoel over je heen, zo gaaf! Op naar het startvak. Ik raakte in gesprek met een dame die al een paar marathons had gelopen. Nu had ze alleen een probleempje, haar sok was gescheurd… Ze was er nog redelijk relaxed onder (woonde trouwens bij het Vondelpark, dus kon nieuwe sokken gaan halen). Als zij al niet gespannen was, dan was er dus al helemaal geen reden voor mij om gespannen te zijn. Bij mij was er namelijk gelukkig niets vreemds. Een paar minuten wachten, wat echt een eeuwigheid leek op dat moment, nadat het startshot was gegaan. De muziek stond luid, de mannen om me heen werden onrustig en waren de laatste warming-up bewegingen aan het doen. We begonnen langzaam naar de start te bewegen. Wanneer ik de start passeerde kwam het gevoel van trots over me heen met de gedachte ‘Ik ben gewoon een marathon aan het lopen, holy f*’. Excuse le mot, maar dat besef was echt zo gaaf!
Dit is je moment dacht ik. Ik zette nog even aan om het gevoel te hebben dat ik er alles uit gehaald had. De finish over. Euforie! Met tranen natuurlijk op dat moment en een lichte hyperventilatie aanval. Het kwam ineens allemaal naar boven. Wat een beleving die marathon! Wanneer ik weer kon ademen gaf ik een high five aan de eerste wildvreemde die ik zag. Gaf ik de mannen die mij de medaille uitreikte een dikke knuffel. En ging ik op zoek naar mijn geliefden.
