Herstel hel…

Marathon runners - blurred motion
Marathon runners – blurred motion

De eeuwige optimist. Degene die altijd wel probeert te kijken naar het positieve. Degene die meestal een glimlach heeft op haar gezicht. Haar hand niet omdraait om iets te doen. Misschien soms zelfs misselijkmakend voor anderen… Nou, afgelopen week was dit voor mijn doen echt even minimaal! Zeker niet de eerste twee dagen na de marathon. (wel geprobeerd wanneer mijn neefje van bijna twee in de buurt was, ha!) Wat een hel. En dan overdrijf ik echt niet. Ik heb namelijk nog nooit zoveel spierpijn gehad. Elke beweging… je weet wel, de basics: lopen, zitten, liggen enz… maar dan ook echt elke beweging was vervelend. Bij die Viking run was ik bont en blauw, maar niet tijdelijk gehandicapt en afhankelijk van anderen zoals na de marathon. Natuurlijk had ik dit weer eens onderschat en een afspraak staan op maandagochtend… Zucht. Met pijn en moeite had ik mezelf klaargemaakt. Minstens 10 minuten eerder van huis gegaan om te lopen naar de bus (sneller ging het niet) en mijn tranen in bedwang gehouden. Top.

Goed, gelukkig had ik genoeg steun en werd het na de tweede dag al een hele hoop minder erg. Dikke opluchting!! Ik ging me namelijk al zorgen maken of ik niet iets stuk had gemaakt. Een verhaal zoals ik hoorde van een clubgenoot bij hockey die nu een operatie nodig heeft. Spinsels natuurlijk… alweer… De week na de marathon had ik gelukkig wel vrij genomen en doorgebracht met mijn familie in een heel fijn Landal huisje waarbij er ook een bad en infraroodcabine aanwezig was. De beschikking tot een bad na een marathon is overigens geen overbodige luxe! Ook zo blij dat we daar zaten aangezien er een zwembad op het park aanwezig was en we heerlijk hebben kunnen wandelen over de duinen. Herstellen. Dat is het belangrijkste voor deze periode. Naast het weer vertrouwen krijgen in mijn lijf.

Zo heb ik afgelopen zondag weer voor het eerst mijn renschoenen aan gedaan en ben ik samen met mijn lief een klein rondje gaan rennen. Ik zag er als een berg tegenop en wilde eigenlijk mijn renkleren niet aan doen… Raakte zelfs in tranen bij het dichtstrikken van mijn schoenen. Wat een angstreactie zeg. Zo ken ik mezelf helemaal niet. Sporten vond ik toch leuk?! Lang leve neuroplasticiteit… Ter verduidelijking: mijn brein wilde me namelijk beschermen tegen verdere pijn. Tegen dat wat ik de laatste kilometers van de marathon had gevoeld en de dagen erna. Het ging daardoor ook allerlei signalen afgeven die best heftig waren. De eerste meters voelde dan ook ongemakkelijk aan. Ik wilde dat het klaar was, ondanks dat het zo’n mooie dag was om te rennen. Sneller rennen voelde fijner (heeft minder associatie met eerder lijden), maar is niet oké voor herstel. Dit mag nu alleen nog langzaam. K*. Korte afstand rennen was ook van belang, maar natuurlijk schoot ik mijn oude patroon om geen genoegen te nemen met lichte inspanning. Wat een gevecht tegen mezelf! Ik was zo blij dat er iemand met mij mee liep en duidelijke instructies gaf aan mij. Geen zachte heelmeester, gewoon duidelijk zeggen wat we wel en niet gingen doen. Ondanks mijn bezwaren op dat moment, is dit wel wat ik echt nodig had. Dank je lief. Nu mag ik mijn eigen exposure aangaan in het nemen van gedoseerde stappen en snap ik waarom.

Dit brengt mij tot aanwezige herstelprogramma’s. Je hebt spierpijn na de marathon en hebt jezelf uitgeput. Om je lijf weer te later herstellen daar zijn geen eenduidige adviezen voor. Wat ik wel uit de verschillende berichten haal is het volgende. Probeer in ieder geval de eerste week rustig aan te doen. Misschien ook jezelf twee weken te gunnen met alleen het weer een beetje los te lopen. Doe dat loslopen in ieder geval wel een aantal dagen na de marathon, anders wordt die drempel om te gaan rennen steeds groter. Ga als alternatief lekker even zwemmen of wandelen. Zo kunnen je gewrichten weer herstellen door lichtere beweging in plaats van schokbelasting door het rennen. Ga de eerste weken dan ook niet meer dan 30 minuten rennen en doe op een rustig tempo. Probeer ervan te gaan genieten. Je herstel zal namelijk naar alle waarschijnlijkheid vier weken gaan duren… Mijn advies. Laat gewoon een keertje je runkeeper uit en loop zonder muziek. Misschien is het nu tijd om lekker meditatief te gaan rennen. Succes!

De marathon experience!

marathon olymHet was zover… D-day oftewel do-or-die-day, of misschien nog beter dagmarathon-day (ha, die laatste moest natuurlijk, jammer dat ik hier niet eerder op kwam)… 18 oktober 2015, de dag van de Amsterdam Marathon was eindelijk hier!!! Al die weken van zweten, opletten, schrijven, uitzoeken, lezen, mezelf goed voeden, zo gezond mogelijk leven, eigen angsten aangaan, afspraken even on hold zetten, proberen niet alleen maar over hardlopen te praten en ook het afwachten hoe dit alles mij zou vergaan. Met momenten van onzekerheid, zoals: Of die vermoeidheid wel normaal was. Of een blessure me misschien toch niet in de weg zou gaan staan. Of ik wel het juiste deed aangezien ik erg slank werd (dank voor de anorexia vergelijkingen jongens, lol). Of mijn lijf wel normaal zou gaan functioneren tijdens het rennen. Of die tapering weken niet net iets te lui waren. Of ik niet vals heb gespeeld om op bepaalde momenten krachttraining of hockey te doen. Of ik niet heb vals gespeeld door voor lange trainingen wit brood te eten met jam, is in algemene zin niet zo heel healthy namelijk. AHHHH… Hoe kun je jezelf plagen. Dit denken is allemaal dikke onzin natuurlijk. Wel helaas dingen die de laatste dagen door mijn hoofd schoten. Oh en het viel me trouwens ook op dat juist in de laatste weken ik steeds meer las over mensen die door blessures niet in staat waren om de marathon te gaan rennen… Goh. Fijn… Dit riep trouwens ook het gevoel op wat ik had toen ik een tiener was: ‘wat als ik nu iets kneus, dan hoef ik hem niet te rennen…’. Ha. Allemaal niet gebeurd. Ik had zelfs de avond ervoor heerlijk geslapen. De dag zelf goed kunnen ontbijten. Mijn spulletjes klaar gelegd. Ik mag heel eerlijk bekennen, bijna alles liep gesmeerd. Wat ideaal, SCORE!!!

Ik werd samen met mijn zusje door mijn ouders en zus opgehaald. Mijn zus kwam die ochtend zelfs uit Nijmegen en mocht dus zelfs eerder opstaan dan ik. Ze had haar camera mee, helemaal uitgestippeld waar ze mij zouden gaan aanmoedigen en bedacht hoe we het beste bij de start konden komen. Chill!! Vanaf de P+R Amsterdam Arena met de tram richting het Olympisch stadion. Hier begon het al een beetje echt te worden. Meerdere hardlopers in de tram. Mooi contrast met de overgebleven ADE bezoekers. Hutje mutje met z’n allen richting de start. Daar aangekomen mijn nummer opgespeld, jas uit gedaan, running bag op mijn rug en op naar de startvakken! Dag allemaal en tot straks!

marathon 1Een echt tof moment was dat wanneer je het Olympisch stadion binnen liep mensen al aan het klappen waren. Ik weet zeker dat dit niet specifiek voor mij was, maar ik pak hem gewoon zo op. Je krijgt op dat moment een soort van olympisch gevoel over je heen, zo gaaf! Op naar het startvak. Ik raakte in gesprek met een dame die al een paar marathons had gelopen. Nu had ze alleen een probleempje, haar sok was gescheurd… Ze was er nog redelijk relaxed onder (woonde trouwens bij het Vondelpark, dus kon nieuwe sokken gaan halen). Als zij al niet gespannen was, dan was er dus al helemaal geen reden voor mij om gespannen te zijn. Bij mij was er namelijk gelukkig niets vreemds. Een paar minuten wachten, wat echt een eeuwigheid leek op dat moment, nadat het startshot was gegaan. De muziek stond luid, de mannen om me heen werden onrustig en waren de laatste warming-up bewegingen aan het doen. We begonnen langzaam naar de start te bewegen. Wanneer ik de start passeerde kwam het gevoel van trots over me heen met de gedachte ‘Ik ben gewoon een marathon aan het lopen, holy f*’. Excuse le mot, maar dat besef was echt zo gaaf!

marathon de startIk heb het eerste stuk vooral mogen genieten van de route. Eerst door het Vondelpark en daarna onder het Rijksmuseum door. Dit is voor mij Amsterdam op zijn mooist een ook een beetje waarom ik de marathon van Amsterdam had gekozen naast de start en finish in het Olympisch stadion. Ook de hoeveelheid mensen die ons hier al aanmoedigde vond ik verbazingwekkend. Ik noem het trouwens ‘ons’, want het levert toch een soort van groepsgevoel op. Misschien gedeelde smart, maar we doen het toch maar even met z’n allen! Een hele hoop ‘gekken’ bij elkaar die op een vrije zondag meer dan 42 kilometer willen lopen. Ach…

De eerste kilometers gingen heerlijk. Ik was niet echt op mezelf aan het letten, maar meer met de flow mee aan het gaan. Heerlijk ontspannen en mijn ogen uit aan het kijken. Wachtend op wanneer en waar ik mijn geliefden zou gaan zien. De eerste keer was dit na een kilometer of 12. Daar stonden ze dan, zo leuk! Ik hard aan het zwaaien, aangezien het best druk was en ik ze aandachtig zag kijken op zoek naar mij. Lief! Met hierdoor een glimlach op mijn gezicht op naar het tweede gedeelte van de route.

Het stuk langs de Amstel. Ik moest denken aan een dame waarmee ik tijdens het Buiten adem sportfestival had gesproken. Die zo blij was dat ze de halve marathon van Amsterdam had gelopen, want dat rechte stuk meldde ze ‘pfftt lijkt me zo saai’. Ik was wel benieuwd of ik dat ook zo zou vinden. Ik kon echter haar gevoel niet delen en vond het eigenlijk wel ontspannen. Lekker langs het water. Niet al te moeilijk, alleen maar rechtdoor. Hier kon ik ook herinneringen ophalen van de periode dat ik samen met mijn Roeipoezen over de Amstel roeide voor een wedstrijd. En rennend langs het marathon halverwegerestaurant Klein Kalfje dacht ik aan de heerlijke lunch die ik daar had gehad tijdens een dagje sloepje varen. Mooie herinneringen. Tijdens het ophalen van herinneringen zag ik daar ineens mijn neef Koen staan samen met zijn vriendin Lydwien. Totaal niet verwacht en blij verrast! Ook een kilometer of 3 verder stond ineens mijn collegaatje Yvonne, welke een stukje met me mee rende om even te kletsen. Lachen! Deze momenten gaven me namelijk een nog sterkere drive om krachtig door te gaan lopen.

Na een kilometer of 21 merkte ik dat ik iets langzamer ging rennen. De mensen om me heen haalde me steeds wat vaker in. Maar goed er waren ook al de eerste hardlopers die langs de route aan het wandelen en strekken waren. Tja, je bent dan al bijna 2 uur achter elkaar aan het sporten… Ik nam me voor om te blijven genieten. Er kwamen mensen met leuk bedrukte t-shirts voorbij en besloot om dan maar naar mensen te gaan kijken. Pas op de 25 kilometer zou ik een gelletje nemen en misschien hielp dat wel met weer even een boost te krijgen. Ha, er was rond dit punt ook iemand die op een tekstbord had gezet ‘Smile if you’re not wearing panties’. Dit leidt heerlijk af, dank u wel meneer! Mijn gedachten plaatste ik naar de 32 kilometer. Het gelletje werkte wel redelijk, maar ik had iets anders nodig. De 32 kilometer, daar had ik op getraind, wist ik dat ik ging halen en maakte me rustig. Ondanks dat ik wel al wat ongemakken merkte. Het was eigenlijk wel een beetje koud en die bovenbenen werden steeds meer gespannen. Mijn familie leidde me gelukkig af rond de 26 kilometer. Ik wist alleen dat ik op de vraag van mijn vader naar hoe het ging niet kon zeggen dat het nog ontspannen was. Ik kon gelukkig toch niet echt antwoorden, het was te druk. Ondertussen zei ik telkens tegen mezelf iets in de trant van joh dit is niet nieuw je kan dit. Goede strategie, alleen niet meer na de 32 kilometer…

Ik geloofde in mijn training en wist zeker dat ik de marathon uit zou gaan lopen. Ik voelde me alleen een beetje goedgelovig door mee te gaan in wat mensen tegen mij zeiden ‘die laatste 10 kilometer loop je op karakter‘. Ik had dit namelijk opgepakt als dat ik op een soort van magische wijze door de mensen om me heen, de stad en de aanmoedigingen het ook op een oké tempo zou gaan lopen… Nou, mooi niet dus. Mensen vertellen je trouwens dit soort verhalen niet. Althans, ik heb ze in ieder geval niet gehoord. Die laatste 10 kilometer waren voor mij echt afzien. Die beenspieren, voornamelijk mijn quadriceps en bovenaan mijn kuitspieren, werden steeds meer gespannen. Ik zag op dit stuk ook beren van mannen gepijnigd wandelen, hun beenspieren aan het rekken en te vechten voor elke stap. Mijn strategie was op dit moment om met mezelf in onderhandeling te gaan door telkens te zeggen ‘kijken of je nog een kilometer verder kunt rennen…‘. Op een gegeven moment had ik besloten om even een korte wandeling te doen om die spieren wat minder te belasten, maar dat had eigenlijk ook geen zin. Het deed net zoveel zeer. Dan maar rennen. Nou rennen… verder strompelen zou ik het meer noemen. Ondertussen was ik vergeten dat er nog een aantal mensen naar mij kwamen kijken. Op mijn diepste punten stonden ze dan ook. Perfecte timing! Rond de 34 kilometerpunt mijn lieve bestuursgenootje Tanja met haar vriend Dennis. Zij vonden mij er nog kalm uitzien, ondanks dat ze al wisten dat ik wat langzamer ging. Zij hadden me namelijk gevolgd via de app. Rond het 36 kilometer punt zag ik mijn ouders eerst. Ik wilde ze niet bezorgd maken, dus ging weer een beetje aanzetten. vanes 2Langs mijn zussen en vriend maakte ik er nog wat mooie theatrale bewegingen bij, om het een beetje luchtig te houden. Zij zagen echt wel dat ik aan het afzien was. Maar moedigde me desalniettemin to the max aan! Had dit echt nodig, dank! Rond het 37 kilometer punt viel mijn telefoon ook nog eens uit. Oké… dan maar even geen muziek. Focus op de laatste 5 kilometer. Vechten, afleiden, focussen op de grappige groep fransen voor me, lezen van teksten van een soort van aanmoedigingsteam en tegen mezelf zeggen ‘dit is eenmalig, je mag lijden’ bracht me naar de finish. De laatste 500 meter! De hoek om met het Olympisch stadion in zicht. Zo, zo, zo, zo, zo, zo, zooooooo blij om hier weer te zijn! Rennend door de poort de mooie rode baan op. marathon finishDit is je moment dacht ik. Ik zette nog even aan om het gevoel te hebben dat ik er alles uit gehaald had. De finish over. Euforie! Met tranen natuurlijk op dat moment en een lichte hyperventilatie aanval. Het kwam ineens allemaal naar boven. Wat een beleving die marathon! Wanneer ik weer kon ademen gaf ik een high five aan de eerste wildvreemde die ik zag. Gaf ik de mannen die mij de medaille uitreikte een dikke knuffel. En ging ik op zoek naar mijn geliefden.

Het was natuurlijk even zoeken aangezien mijn telefoon het niet meer deed. Handig. Ook aangezien mijn benen niet meer wilde bewegen. Een tip voor een volgend keer (denk meer aan een halve marathon, no worries): in ieder geval 1 nummer opschrijven van de mensen die je komen ophalen. Maar zoals verwacht en met een beetje strompelen over het terrein had ik ze gevonden. Eindelijk een moment om mijn belevingen te vertellen aan de mensen waarvan ik hou. Zo blij met ze en allemaal lieve geschenkjes gehad (net een avondvierdaagse ;))! Familie en vrienden zijn in mijn optiek super belangrijk op deze dag! Bedacht me later ook wat ik wellicht anders gedaan zou hebben. Misschien toch iets meer beenspieren richting kracht trainen, samen met iemand rennen of de pacer groep volgen, toch misschien naar de 35 kilometer trainen en een betere telefoon regelen ;). Niets fundamenteels dus! Ik ben trots!!

marathon medaille marathon uitslag

 

marathon cadeaus

Thinking of you Brian, X

brian 4

Zoals je al kon lezen ren ik deze marathon niet alleen voor mezelf. Natuurlijk stond het wel op mijn ‘bucket-list’ en houd ik ervan om uitdagingen aan te gaan… En tja, mijn broer Brian hield wel van hockeyen, maar hardlopen was nou niet zijn meest favoriete sport… Ik ren deze marathon met vooral in mijn achterhoofd mijn leven ten volle te leven. Ik heb namelijk wel de kans om dit te kunnen doen en ga hier dan ook voor. Morgen zal ik de marathon gaan ervaren en zal ook zeker aan mijn broer gaan denken. Vooral zijn lust for life in de moeilijke momenten en deze proberen voor ogen te houden. Ook misschien zelfs een geintje maken om wat luchtigheid aan te brengen. We laugh in the face of danger! Ook ren ik de marathon voor een bijdrage aan de Brian Robert Foundation, welke in naam van mijn broer is opgericht. Bij het kopje ‘Een beetje over mij…’ kun je hier meer informatie over vinden. Alvast bedankt voor je interesse!

brian 2 brian 3 brian  

Fuel up!!

Ik ben met een nieuwe term in aanraking gekomen, te weten: tapering! Blijkbaar een term die slaat op de weken voor de wedstrijd waarin je voldoende rust neemt, goed eet en voldoende hydrateert. Lang leve het boek Food2Run die me hier uitleg over geeft! Ik vroeg me al af waarom mijn runners world trainingsschema zo’n sterke vermindering in kilometers had deze laatste drie weken… Het is zo weinig ineens! Ik voel dat ik energie over heb in mijn lijf. Dit is niet perse een prettig gevoel trouwens…taper-phantom-injuries Goed, ik wist natuurlijk wel dat koolhydraten stapelen voor een grote wedstrijd belangrijk is en het nemen van voldoende rust handig is om je lijf optimaal te laten herstellen. Ik ken ook de verhalen over het voldoende pasta eten. Moet daarbij trouwens denken aan het groepje van collega’s waarmee ik de Viking run heb gedaan. Was lachen de dag voor de wedstrijd, allemaal appen over wat we ’s morgens gingen eten. Maar toch, voor mij was het nog een ik-heb-de-klok-horen-luiden-maar-maar-weet-niet-waar-de-klepel hangt verhaal… Dus een korte uitleg.

Wanneer je een marathon gaat lopen is het heel erg waarschijnlijk dat je glycogeenreserves op zullen raken. Wat trouwens beter bekend staat als het ervaren van ‘De man met de hamer’ of ‘pap in de benen’ voelen. Bijzonder eigenlijk dat ik hem niet heb mogen ontmoeten tijdens Viking run… We hebben er ruim 3,5uur over gedaan! Oeh, misschien een goed teken dat het ook niet perse hoeft! (ok focus en niet op hopen…) Anyhoe, het gaat dus om je glycogeenreserves. Om de glycogeenreserves zoveel mogelijk op te vullen is het extra van belang om in de laatste week voor de wedstrijd je trainingsvolume te laten dalen en je inname van koolhydraten in ieder geval twee dagen voor de wedstrijd te gaan stapelen. In die twee dagen ook zoveel mogelijk rauwe ongeschilde groenten te gaan eten, vezels te verminderen en fruit te vermijden (hmm… echt?!). De ochtend van de wedstrijd kies je trouwens voor snelle koolhydraten in plaats van vezelrijke voeding. Energierijk en gezond voor de run, niet zo healthy in algemene termen… Witte boterhammen met jam en honing, energiesnacks zoals winegums en kruidkoek, bananen en genoeg water. Ook raden ze cafeïne aan op alertheid te versterken. Tijdens de wedstrijd kun je de reserves ook weer opkrikken met gels, winegums en sportdrank (appelsap voor mij!). Hmm, misschien is de marathon zelf eigenlijk helemaal niet zo healthy.

Ik ben wel erg benieuwd wat er tijdens de marathon zal gaan gebeuren. Aan de voorbereiding zal het niet liggen! tapering-runner-warning

Kijk nou maar naar het TCS Amsterdam Marathon parcours!

Ik moet heel eerlijk bekennen… Ik heb nog helemaal niet gekeken naar het parcours van de Amsterdam Marathon 2015. Ook heb ik niet gekeken naar wat deze marathonrun zo bijzonder maakt… Ik denk dat dit een beetje (veel) met angst te maken heeft. Ha, alweer die angst! Je hebt over angst namelijk al kunnen lezen in Just have a little faith! en Bezinning, Inspiratie en Motivatie… Die marathon scares the hell out of me blijkbaar! Hier wordt ik eigenlijk best vrolijk van! Je zult misschien nu denken, huh hoezo?? Ik ben bij het ervaren van angst in mijn optiek namelijk lekker bezig!! Ik bedoel daarmee: ‘On the other side of fear lies freedom!’. Deze week heb ik deze zin ook heel toevallig als dankjewel op een kaart gekregen (dank je voor de mooie woorden!!). Bewegingsvrijheid, dit kun je zowel mentaal als fysiek vertalen, dat is waar ik voor sta en waar ik naar streef. Je angsten aangaan leidt tot die vrijheid. So bring it on! Een tof filmpje hierover staat op internet van inKNOWation met de titel ‘Do you dare to dream?’. Zeker de moeite waard en heel toegankelijk.

Ok, terug naar mijn (niet) handelen. Door niet te kijken naar het parcours ben ik onbewust mezelf aan het beschermen tegen angstreacties, bijvoorbeeld zo eentje als ‘Oh my God wat een afstand…Nee, dat kan ik niet!’. Dat zou kunnen gebeuren wanneer ik letterlijk zie wat me te wachten staat. Wanneer het namelijk te overweldigend is dan zou mijn hele systeem mij (passend ook) door deze angst stil kunnen zetten. Dit moet ik natuurlijk niet hebben als ik iets wil bereiken! In dit geval mijn missie om de hele marathon te rennen. Misschien is het dus heel effectief om niet te specifiek te gaan kijken voor de korte termijn, zoals het parcours, om mezelf hiertegen te beschermen. Zeker aan het begin van de trainingen. Het weten waar ik uit wil komen, 42,195 kilometer rennen, was op dat moment genoeg. Met een gepast trainingsschema en goede voorbereidingen zoals schoenen, voeding en kleding kon ik me al lekker bezig houden. Alleen als ik te lang niet blijf kijken naar wat me te wachten staat, het parcours dus zelf, zou ik echter helaas wel overbodige onderliggende spanning kunnen oproepen voor de lange termijn. Het heeft allemaal met balans, bewuste keuzes en handelen op een gepast moment te maken. Goed, nu is het wel tijd voor eigen exposure therapie. Die vermijding mag in mijn optiek nu klaar zijn aangezien ik weet dat ik de langste trainingsafstand kan rennen. Mijn angst is dus minder geworden omdat ik weet dat het haalbaar is en het kan overzien. Lang leve succeservaringen! En die overbodige spanning mag weg!

Bij deze dus het parcours van de Amsterdam Marathon 2015! parcours TCS AMDe omschrijving die op de site staat is ook erg leuk:

“Vlak, snel parcours met historisch karakter!

Het parcours in Amsterdam staat bekend om het vlakke, snelle en historische karakter. De start en finish vinden plaats in het historische Olympisch Stadion. Dit laat elk jaar weer een onvergetelijke indruk achter, met dank aan de aanwezigheid van de supporters op de ere- en marathontribune. Het parcours van de Marathon volgt een deel van het parcours van de Olympische Spelen in 1928 langs de Amstel, langs statige herenhuizen en enige molens. Dit landelijke traject biedt fraaie uitzichten (onder meer op de Arena) en geeft een indruk van de enorme bedrijvigheid die dagelijks op de Amstel heerst.”

Wat een gave route trouwens! Ik ga rennen in het Olympisch Stadion, onder het Rijksmuseum door, langs de Amstel en door het Vondelpark. Cool! Ik voel me nu wel echt een Hollander die door haar eigen hoofdstad heen mag rennen. Lol.

Ik ben blij dat ik nu echt gekeken heb!

 

Soms is sporten gewoon echt even kak…

Letterlijk dan… Liep ik daar. Helemaal klaar voor mijn 16 kilometer op een doordeweekse dag. Als een geoliede machine had ik me helemaal voorbereid. Ik had ervoor gezorgd dat ik voor ’s middags warm eten mee had voor werk. Daar genoeg water gedronken en maar 1 kop koffie ’s ochtends. Voordat ik ging rennen nog even een glaasje appelsap en een bananenmuffin. Me daarna aangekleed, zo ook weer met reflecterend vest (safety people!). Nog even naar het toilet voor alles. Blij. Ik was er klaar voor en had er zin in! Ach… toen nog wel. Halverwege alleen niet meer. (ps: vanaf nu wordt het een wat minder smakelijk verhaal, dus niet lezen tijdens het eten!) poepieHet begon met een opgezette buik en lichte aandrang. In de hoop dat het wel weg zou gaan als ik ontspannen ging rennen en tja wat lucht liet gaan… awkward. Nou het hielp mooi niet. Bij het gevoel dat het van binnen zou gaan exploderen was het tijd voor actie. Het MOET er nu uit! Dan maar een bosje… Opluchting, fijn! Het probleem alleen was dat 1 bosje niet genoeg was en dat ik na een paar honderd meter rennen weer last kreeg. Kak. Nog 6 kilometer te gaan. Arg. Ik heb helaas na een aantal pogingen mijn zusje mogen bellen om te vragen of ze me even op wilde halen. Ook een mooi awkward moment… Wel superlief dat ze kwam! Ik geef voor nu de muffin de schuld (stond al even).

Probleem wel is dat dit niet de eerste keer was dat ik onverwacht even mocht stoppen. Hmm. Ik heb geen zin in anticiperende spanning tijdens een run zodat ik juist mijn lichaam ga conditioneren met stress en er dus precies gebeurt wat ik niet wil: mijn darmen stimuleer. Mijn lijf werkt iets te goed wat dat betreft. Ik denk ook dat ik niet de enige ben met een plotselinge aanval. Dit weet ik eigenlijk wel zeker aangezien mijn collega’s mij vorige week de directe vraag stelde ‘Hey Dagmar, wat doe jij als je moet poepen tijdens het hardlopen?’ en vervolgens mij vertelde over hun ervaringen. Bizar gesprek eigenlijk, maar wel interessant. Mijn grote heldin Paula Radcliffe heeft ook een incident gehad bij een marathon in 2005. Zo benoemde zij ook bang te zijn alleen om dit incident herinnerd te worden… Dat snap ik. Ik stap over een hele hoop innerlijke grenzen alleen al door dit toch te schrijven. Oeh, decorumverlies!

Goed, leuk verhaal, maar weten wat je er aan kunt doen is misschien wel handig. Mijn eerste theorie is dat het eten van teveel vezels zorgt voor problemen. Mijn spijsverteringssysteem schiet een beetje in de overdrive. Ik eet namelijk vaak ’s morgens havermout, ’s middags spelt brood of crackers en tussendoor soms nog eens een gezonde muffin. Dus weer vezels. Tijd om wat meer balans aan te brengen. Heerlijk ’s middags wat meer salades eten of ’s ochtends skyr of kwark met fruit. Geen bezwaar hiertegen! Ook op de dag van de marathon is het trouwens handig om niet teveel vezels te eten… Ik heb gelezen dat wit brood met jam eten helpt voor de energie. Makes sense, suikers voor snelle energie.

Wat ik ook las in het boek Het Duurloopmisverstand om sanitaire problemen tijdens de marathon te voorkomen is “de rode bietjes methode”. Deze luidt als volgt:

Time de verwerking van je maaltijd door rode bietjes hierbij te eten en vast te stellen hoeveel later deze je systeem verlaten. Stel dat dit 20 uur duurt dan weet je dat je de dag voor de marathon minstens 21-22 uur voor starttijd mag gaan eten. Stil je honger de rest van deze dag door koolhydraat-rijke vloeistoffen in te nemen.

Succes!

 

The ultimate playlist!

Ah, het is zover: THE ULTIMATE PLAYLIST… bwah voor mij dan. Misschien ook voor jou 🙂 In ieder geval geen nummers meer waarvan je denkt ‘awh… pffft… echt… zucht’!! Maar nu echt nummers met een beetje nostalgie zoals van the Prodigy, nummers van nu die net iets te grof zijn ‘you deleted me on facebook and now you’re goin to die‘ (tja…) en nummers met een associatie tot kracht ‘POWER‘. Dus zoals ik schreef in een eerder bericht (Please don’t stop the music) heb je nummers nodig die je een positieve associatie geven en die voldoende ritme hebben gebaseerd op je looptempo. Zoals je zult zien… ik wil mijn tempo graag wat sneller hebben. Oh en ik had naar mijn berekening een stuk of 50 nummers nodig om een marathon op te rennen (streeftijd is nog steeds 4 uur), maar het was toch te leuk: heb er 69… lol.

So here it is:

1) Run – Ronde

2) Hold back the river – James Bay

3) Shut up and dance – Walk the moon

4) Tsunami – Single version

5) Harlem Shake – Baauer

6) Sail – Awolnation

7) Five Hours – Deorro

8) Ghost – Ella Henderson

9) Wicked Games – Parra for Cuva

10) One Day / Reckoning Song – The mojos

11) Wallpaper – Skygold

12) Prayer in C – Lily Wood and The Prick

13) Talking Body – Tove Lo

14) No Tomorrow – Orson

15) Killer – Adamski

16) Seek Bromance – Tim Berg

17) Thinking About You – Calvin Harris

18) I Could Be The One – Avicii

19) Canonball – Showtek

20) Hot Right Now – DJ Fresh

21) Get Up (Rattle) – Bingo Players

22) One Two Fuck You – Kastenholt & Dee

23) Silhouettes – Avicii

24) Milkshake and Cookies – Sandro Silva

25) Levels – Avicii

26) Kick Out The Epic Motherf**k – Dada Life

27) Glasgow – David Guetta

28) Bangarang – Skrillex

29) StormChaser – Basto

30) Knas – Steve Angello

31) Get Lower – Sandro Silva

32) Animals – Martin Garrix

33) Dance Motherfucker – Garmiani

34) Countdown – Hardwell

35) Yee – Deorro

36) Get Loose – Showtek

37) Shot me down – David Guetta

38) Every Chance We Get We Run – David Guetta

39) Right Now – Rihanna

40) Eye of the Tiger – Survivor

41) Beat it – Michael Jackson

42) Don’t Stop Til’ You Get Enough – Michael Jackson

43) I Like To Move It – Real 2 Real

44) Push It – Salt-N-Peppa

45) Satisfaction – Benny Benassi

46) Jump Around – House of Pain

47) Insane in the Brain – Cypress Hill

48) Here Comes The Hotstepper – Ini Kamoze

49) Song 2 – Blur

50) Smack My Bitch Up – The Prodigy

51) Breathe – The Prodigy

52) Fighter – Christina Aguilera

53) Best Of You – Foo Fighters

54) Licking Creme – Sevendust

55) Another You – Armin van Buuren

56) Where Are You Now – Jack U

57) Make Me Feel Better – Alex Adair

58) Mama Said Knock You Out – LL Cool J

59) Work B**ch – Britney Spears

60) I’m An Albatraoz – AronChupa

61) The Kill – Thirty Seconds To Mars

62) Can’t Hold Us – Macklemore & Ryan Lewis

63) Internet Friends – Knife Party

64) She Wolf – David Guetta

65) Sexy And I Know It – LMFAO

66) Run The World – Beyonce

67) Intoxicated – Martin Solveig

68) POWER – Kanye West

69) Smooth Criminal – Alien Ant Farm

Just have a little faith!

faithWat een heerlijk stuk om te lezen in de Newscientist editie van april 2015. Dank collega Richard voor het geven van het blad aan mij!! Zo lief trouwens hoe mensen in mijn omgeving met stukken aankomen, mijn zus ook deze week ook over de Souplessemethode :). En jaja… lang leve de Leestafel blaadjes op werk voor april edities, lol… Ik heb hem wel ondanks de aanwijzing op de sticker wel even geleend ;). You rebel you… Anyhoe, wat me inspireerde was het stuk waarin Dolf Jansen schrijft over het niet stoppen ondanks klachtjes. Stoppen bij klachten is eigenlijk in het dagelijks leven wel vrij gebruikelijk. De gedachte van ‘het voelt niet goed, dus is het niet oké’ en dan de foutieve conclusie achteraf: ‘je moet stoppen’. Dat hoeft helemaal niet zo te zijn. De huidige situatie kan namelijk even niet leuk zijn, maar wel ten dienste staan wat je wilt bereiken. Dat besef maakt het een hele hoop makkelijker om door te gaan. Het daarbij vooral ook niet te willen stoppen is een drive, maar wel eentje die balans nodig. Wat wil je lijf je eigenlijk aangeven? Hoe pak je het eigenlijk aan? En is dit wel handig?

Deze week heb ik namelijk benen gehad die onrustig waren (leek een beetje op van die ouderwetse groeipijnen), mijn spieren rond mijn nek en tussen mijn schouders waren opgezet (merkte het al tijdens mijn lange duurloop en de kou daar ondanks bijna 30 graden, somethings not flowing right!), zo ook als gevolg daarvan de hele woensdag met hoofdpijn rond heb gelopen… Desondanks ben ik niet gestopt met sporten. Wel werd het tijd voor een aantal aanpassingen… Iets handiger rennen dus, wat deze stresssignalen kunnen verminderen. Dit heb ik gedaan door voornamelijk door mijn focus te veranderen: focus op ontspanning, focus op mijn motivatie en focus op hoe heerlijk ik rennen eigenlijk vind. Dit maakte het een hele hoop chiller. Wellicht zit er wat in de Souplessemethode, welke gericht is op ontspanning en interval (natuurlijk heb ik al even gekeken ;)). Tijd om het boek Het Duurloopmisverstand te bestellen! Ook heb ik meer ontspanning aangebracht in mijn dagelijks leven door erachter te komen wat nu eigenlijk spanning opleverde. Bewustwording en zo mogelijk handelen ernaar helpt tot ontspanning. In mijn geval zit het in vertrouwen in dat alles goed is of goed kan komen. Dit is een keuze in mijn ogen! Just have faith!

Verder wat ik ook vooral ook voor ogen heb nu is om rennen zo natuurlijk mogelijk te gaan maken. Ik bedoel hiermee mijn lijf zo conditioneren dat rennen geen inspanning meer is, maar gewoon bij het dagelijks leven hoort net zoals lopen. Dit vergt voldoende training om mezelf onbewust bekwaam te maken. Met onbewust bekwaam worden kun je denken aan bijvoorbeeld fietsen: je hoeft waarschijnlijk na al die jaren niet meer te over hoe je moet fietsen (je voet op de pedalen, je handen aan het stuur, je balans houden) en het gaat gewoon vanzelf. Scheelt ook een hele hoop denkwerk, wat tot ontspanning leidt. Mijn plan de campagne. Ten eerste door mijn lijf krachtiger te maken, zo ook door bijna elke dag gepast te lopen/sporten, zal dit mijns inziens kunnen gaan lukken. Maar ten tweede ook door kracht op mentaal vlak toe te blijven passen, niet alleen bij rennen. Met verwondering te kunnen blijven kijken naar mijn uitdagingen en hierop ook gepast te handelen is denk ik de sleutel tot balans. Ik zie een challenge!

Please don’t stop the music!

musicMuziek. Heerlijk. Op sommige momenten voor mij ook een hele fijne afleiding tijdens het rennen. Ik ben zelfs geneigd om mee te zingen wanneer mogelijk (bij lange duurlopen dan op rustig tempo). Met muziek rennen is alleen misschien niet de meest mindful manier van hardlopen… Het boek van Sakyong Mipham – Running Buddha vertelt je daar meer over if you’re interested. Zeker een aanrader voor als je meer wil weten over de samenwerking van lichaam en geest. Goed misschien een ander keertje weer proberen. Nee voor mij, vooral als ik erg hard wil gaan, zet ik drum-and-bass, techno, house of dance op. En ook net die laatste paar kilometers van mijn run steeds harder, wat waarschijnlijk niet helemaal goed is voor mijn gehoor… Maar het voelt zo heerlijk! Even een boost energie! Dit bracht mij om meer te willen weten over het effect van muziek op hardlopen.

Blijkt uit wetenschappelijk onderzoek van Terry, Karageorghis et al over Effects of synchronous music on treadmill running among elite triathletes (2012) geeft duidelijke psychologische, fysiologische en ergogene voordelen aan van muziek tijdens het rennen. Er bestaat zelfs een selectie van nummers gebaseerd op wetenschappelijke bevindingen om verder en sneller te kunnen lopen. Lachen! Dit zijn onder andere de nummers: “Eye Of The Tiger” (109 BPM), Surivior, “Don’t Stop Me Now” (154 BPM), Queen, “Beat It” (139 BPM), Michael Jackson, “I Like To Move It” (123 BPM), Reel 2 Real feat. The Mad Stuntman en “Push It” (130 BPM), Salt-N-Pepa. Ik krijg nu al zin om te gaan rennen! Karageorghis is trouwens druk geweest met zijn onderzoeken. Hij heeft ook de eigenschappen die nummers bezitten tot vier factoren gefilterd welke van belang zijn voor motiverende kwaliteiten van de nummers… Dit zijn: rhythm response, musicality, cultural impact and association. Kort samengevat, algemene en subjectieve eigenschappen spelen dus mee in hoe helpend ze zijn tijdens je run. 

Verdere weetjes vanuit onderzoek: Afleiding door muziek zorgt voor langere uithoudingsvermogen; Tempowisselingen in de muzieklijst die je hebt, bad idea! Je hebt nummers nodig met een duidelijke en constante beat op het tempo van jouw loopritme nodig met motiverende aspecten (zie NWO – Beter hardlopen en revalideren met de juiste beat);  kies bekende nummers, vooral nummers die je een prettig gevoel geven of doen denken aan een prettige ervaring, zijn het meest helpend; en kies de shuffle functie of ververs je lijst om de motiverende werking te behouden.

I love science!  

Bezinning, inspiratie en motivatie

body and mindEen aantal weken verder en merk dat ik op sommige dagen even de motivatie mis om te gaan rennen. Niet dat het me weerhoudt om mijn schoenen aan te trekken… Weet namelijk wel dat ik me daarna energieker ga voelen. Het vergt alsnog wel enige innerlijke strijd. Toch wil ik uitzoeken waardoor ik dit ervaar. Als ik er niks mee doe kan het mijn doel in de weg gaan staan. Oh, hell no!

Ik denk namelijk dat los van de hoeveelheid aan trainingen… (JA, het is best intensief!! Zeker na werkdagen en het ook nog willen zien van vrienden, familie en doen van andere leuke activiteiten!)… eigenlijk het meer een mentale kwestie is. Even tijd voor een moment van bezinning! Let’s see wat mijn gevoelens, gedachten en gedrag me vertellen (tja, beroepsdeformatie :)). Wanneer ik me hier bewust van wordt dan kan ik er vervolgens ook invloed op uitoefenen.

Gevoelens van eenzaamheid komen bij me op. Niets ernstig, maak je geen zorgen! Wel dat door de dingen die er gezegd worden (en eigen dingen die ik tegen mezelf zeg) ik het gevoel heb dat ik wat betreft het renavontuur er alleen voor staat. Verbindingsverlies aldus. Let wel vanuit de psychologie: mensen haten over het algemeen om verbindingsverlies met de ander te hebben! Kunnen daardoor gaan twijfelen of we wel goed genoeg zijn enz. Dus eigenlijk is het een hele normale reactie van mij dat ik daardoor wat minder motivatie voor het rennen voel! Stop er maar mee, dan kun je weer met anderen zijn is dan een innerlijke stem. Maar aan de andere kant ook wanneer ik het niet ga halen die marathon, zouden mensen mij nog wel waarderen en geloofwaardig vinden? Ga dus heel hard trainen zodat je het haalt is de andere innerlijke stem. Oeh, spanning, tweestrijd, conflict?!!… Ach, hallo angst! Dingen die er gezegd worden tegen mij versterken mijn eigen angst. Bijvoorbeeld wanneer ik anderen vraag met me mee te willen rennen ik terug krijg: ‘Jij gaat toch veel te hard’, ‘Oh nee, verschrikkelijk dan ben ik degene die moet stoppen’, ‘Ik ga eerst even zelf trainen’ en nog veel meer… Jammer, maar wel te volgen. Wat ik al merkte bij de Ladiesrun is dat je voornamelijk in je eentje rent met je wedstrijdtempo. Verder dingen die er tegen me gezegd worden van ‘Pfftt… ik zou echt niet zoveel tijd willen besteden aan sporten’, ‘Je kunt toch wel 1 drankje doen?’, ‘Jeetje, je bent wel erg mager, sport je niet teveel?’ en ‘Na dit avontuur ga je toch weer normaal doen?’. Ai die laatste raakt echt in mijn angst voor verbindingsverlies. Alleen mijn gedachten op wat anderen tegen me zeggen zijn misschien niet zoals je verwacht negatief… Ik zie het meer als liefdevolle uitingen van bezorgde mensen om me heen. Which makes me feel minder eenzaam eigenlijk door het gevoel van geliefd te zijn! Deze gedachte dus voor ogen houden!! Ook mijn motivatie voor het rennen voor ogen houden (zie het stuk Een beetje over mij…) en we gaan gewoon weer lekker door.voicce

Wel ligt er aldus nog een verlangen om de verbinding met de ander te behouden. Ik kan dus kijken naar mijn gedrag. Misschien zou het leuk zijn als ik ga kijken bij een atletiekvereniging, zelf meer anderen op ga zoeken met vragen die ik heb over de marathon of rennen i.p.v. het zelf uit te zoeken en/of de juiste balans te behouden voor sociale activiteiten naast het rennen. Ik vind het een mooi idee! Heb toevallig deze week ook weer een mail gehad vanuit Run2Day. Wat lief!

Anyhoe, om voor nu inspiratie op te doen om weer even zicht te krijgen op mijn motivatie kijk ik graag naar Ted Talks filmpjes. Hierdoor merk ik weer een extra boost! Wat mij namelijk helpt zijn verhalen over andermans persoonlijke ervaringen en drijfveren. Hoe zij hun uitdagingen zijn aangegaan en hoe ik hun lessen kan gebruiken voor mijn eigen avontuur. Het filmpje wat ik heb gezien is van May El-Khalil: Making peace is a marathon. It brought tears to my eyes. Ook persoonlijk omdat ik opgegroeid ben met een Libanees gezin. Humbled me. Goed, het filmpje gaat over haar persoonlijke drive na een aanrijding tijdens het rennen en haar missie richting hoop en verbinding middels een marathonevenement in dit oorlogsgebied. Oh, how I love sports!