Er was eens…

run!Fietsend met mijn tweelingzusje (6jaar oud schat ik) naast mijn hardlopende vader. Dat was mijn eerste contact met hardlopen. Mijn vader, fervent hardloper, zelfs nog te vinden op internet bij atletiekprestaties U-track (lachen!, rond 1974). Het kon niet anders zijn dan dat het enthousiasme voor rennen overgenomen zou worden door een paar van zijn kinderen. En zo begon het. Wanneer onze vader de halve marathon rende van de Utrecht Marathon liep hij eerst een paar kilometer tijdens de kidsrun met ons mee. Als tiener, ik denk een rondje van 4 kilometer, halverwege vaak denkend ‘pffffttt, is het nog zo ver?!’ en zelfs ‘als ik nu mijn enkel kneus dan hoef ik niet meer verder’… Best dramatisch eigenlijk, ha! Maar toch, het hardlopen is er eigenlijk nooit echt uit gegaan ondanks dat ik nooit lid ben geweest van een atletiekvereniging en meer bezig met tennis, roeien, hockey, fitness enz.

De laatste jaren ben ik het wat serieuzer gaan aanpakken. Meedoen met 10 en 15 km runs bij de Utregse Meidenloop, de Jaarbeurs Utrecht Marathon, Singelloop, de Zevenheuvelenloop, de Berekuilloop, de Almere City Run en vast nog wel een aantal anderen. Mijn snelste tijd zit rond de 47minuten op de 10 kilometer, best oké voor een dame toch. Maar eens kijken hoe ik het er vanaf ga brengen bij de komende Ladiesrun te Utrecht… Veel verder in afstand op officiële wedstrijden ben ik nog niet gekomen. Niet gevreesd, wel in trainingen!

Misschien klinkt dan ineens een hele marathon rennen toch wat ambitieus. Ik hou alleen wel van een uitdaging en de halve marathon is voor mij dat toch net iets te weinig… We zullen zien of dit een wijze beslissing is geweest. De weg naar de marathon vind ik tot nu toe al leuk! Ook ervaar ik mezelf als redelijk fit na bijna 3/4 jaar trainen voor de Viking run. So I’m just gonna do it!

En zo begint het avontuur… Hopende op een ‘And she ran happily ever after’ verhaal.