Soms is sporten gewoon echt even kak…

Letterlijk dan… Liep ik daar. Helemaal klaar voor mijn 16 kilometer op een doordeweekse dag. Als een geoliede machine had ik me helemaal voorbereid. Ik had ervoor gezorgd dat ik voor ’s middags warm eten mee had voor werk. Daar genoeg water gedronken en maar 1 kop koffie ’s ochtends. Voordat ik ging rennen nog even een glaasje appelsap en een bananenmuffin. Me daarna aangekleed, zo ook weer met reflecterend vest (safety people!). Nog even naar het toilet voor alles. Blij. Ik was er klaar voor en had er zin in! Ach… toen nog wel. Halverwege alleen niet meer. (ps: vanaf nu wordt het een wat minder smakelijk verhaal, dus niet lezen tijdens het eten!) poepieHet begon met een opgezette buik en lichte aandrang. In de hoop dat het wel weg zou gaan als ik ontspannen ging rennen en tja wat lucht liet gaan… awkward. Nou het hielp mooi niet. Bij het gevoel dat het van binnen zou gaan exploderen was het tijd voor actie. Het MOET er nu uit! Dan maar een bosje… Opluchting, fijn! Het probleem alleen was dat 1 bosje niet genoeg was en dat ik na een paar honderd meter rennen weer last kreeg. Kak. Nog 6 kilometer te gaan. Arg. Ik heb helaas na een aantal pogingen mijn zusje mogen bellen om te vragen of ze me even op wilde halen. Ook een mooi awkward moment… Wel superlief dat ze kwam! Ik geef voor nu de muffin de schuld (stond al even).

Probleem wel is dat dit niet de eerste keer was dat ik onverwacht even mocht stoppen. Hmm. Ik heb geen zin in anticiperende spanning tijdens een run zodat ik juist mijn lichaam ga conditioneren met stress en er dus precies gebeurt wat ik niet wil: mijn darmen stimuleer. Mijn lijf werkt iets te goed wat dat betreft. Ik denk ook dat ik niet de enige ben met een plotselinge aanval. Dit weet ik eigenlijk wel zeker aangezien mijn collega’s mij vorige week de directe vraag stelde ‘Hey Dagmar, wat doe jij als je moet poepen tijdens het hardlopen?’ en vervolgens mij vertelde over hun ervaringen. Bizar gesprek eigenlijk, maar wel interessant. Mijn grote heldin Paula Radcliffe heeft ook een incident gehad bij een marathon in 2005. Zo benoemde zij ook bang te zijn alleen om dit incident herinnerd te worden… Dat snap ik. Ik stap over een hele hoop innerlijke grenzen alleen al door dit toch te schrijven. Oeh, decorumverlies!

Goed, leuk verhaal, maar weten wat je er aan kunt doen is misschien wel handig. Mijn eerste theorie is dat het eten van teveel vezels zorgt voor problemen. Mijn spijsverteringssysteem schiet een beetje in de overdrive. Ik eet namelijk vaak ’s morgens havermout, ’s middags spelt brood of crackers en tussendoor soms nog eens een gezonde muffin. Dus weer vezels. Tijd om wat meer balans aan te brengen. Heerlijk ’s middags wat meer salades eten of ’s ochtends skyr of kwark met fruit. Geen bezwaar hiertegen! Ook op de dag van de marathon is het trouwens handig om niet teveel vezels te eten… Ik heb gelezen dat wit brood met jam eten helpt voor de energie. Makes sense, suikers voor snelle energie.

Wat ik ook las in het boek Het Duurloopmisverstand om sanitaire problemen tijdens de marathon te voorkomen is “de rode bietjes methode”. Deze luidt als volgt:

Time de verwerking van je maaltijd door rode bietjes hierbij te eten en vast te stellen hoeveel later deze je systeem verlaten. Stel dat dit 20 uur duurt dan weet je dat je de dag voor de marathon minstens 21-22 uur voor starttijd mag gaan eten. Stil je honger de rest van deze dag door koolhydraat-rijke vloeistoffen in te nemen.

Succes!