Het was zover… D-day oftewel do-or-die-day, of misschien nog beter dagmarathon-day (ha, die laatste moest natuurlijk, jammer dat ik hier niet eerder op kwam)… 18 oktober 2015, de dag van de Amsterdam Marathon was eindelijk hier!!! Al die weken van zweten, opletten, schrijven, uitzoeken, lezen, mezelf goed voeden, zo gezond mogelijk leven, eigen angsten aangaan, afspraken even on hold zetten, proberen niet alleen maar over hardlopen te praten en ook het afwachten hoe dit alles mij zou vergaan. Met momenten van onzekerheid, zoals: Of die vermoeidheid wel normaal was. Of een blessure me misschien toch niet in de weg zou gaan staan. Of ik wel het juiste deed aangezien ik erg slank werd (dank voor de anorexia vergelijkingen jongens, lol). Of mijn lijf wel normaal zou gaan functioneren tijdens het rennen. Of die tapering weken niet net iets te lui waren. Of ik niet vals heb gespeeld om op bepaalde momenten krachttraining of hockey te doen. Of ik niet heb vals gespeeld door voor lange trainingen wit brood te eten met jam, is in algemene zin niet zo heel healthy namelijk. AHHHH… Hoe kun je jezelf plagen. Dit denken is allemaal dikke onzin natuurlijk. Wel helaas dingen die de laatste dagen door mijn hoofd schoten. Oh en het viel me trouwens ook op dat juist in de laatste weken ik steeds meer las over mensen die door blessures niet in staat waren om de marathon te gaan rennen… Goh. Fijn… Dit riep trouwens ook het gevoel op wat ik had toen ik een tiener was: ‘wat als ik nu iets kneus, dan hoef ik hem niet te rennen…’. Ha. Allemaal niet gebeurd. Ik had zelfs de avond ervoor heerlijk geslapen. De dag zelf goed kunnen ontbijten. Mijn spulletjes klaar gelegd. Ik mag heel eerlijk bekennen, bijna alles liep gesmeerd. Wat ideaal, SCORE!!!
Ik werd samen met mijn zusje door mijn ouders en zus opgehaald. Mijn zus kwam die ochtend zelfs uit Nijmegen en mocht dus zelfs eerder opstaan dan ik. Ze had haar camera mee, helemaal uitgestippeld waar ze mij zouden gaan aanmoedigen en bedacht hoe we het beste bij de start konden komen. Chill!! Vanaf de P+R Amsterdam Arena met de tram richting het Olympisch stadion. Hier begon het al een beetje echt te worden. Meerdere hardlopers in de tram. Mooi contrast met de overgebleven ADE bezoekers. Hutje mutje met z’n allen richting de start. Daar aangekomen mijn nummer opgespeld, jas uit gedaan, running bag op mijn rug en op naar de startvakken! Dag allemaal en tot straks!
Een echt tof moment was dat wanneer je het Olympisch stadion binnen liep mensen al aan het klappen waren. Ik weet zeker dat dit niet specifiek voor mij was, maar ik pak hem gewoon zo op. Je krijgt op dat moment een soort van olympisch gevoel over je heen, zo gaaf! Op naar het startvak. Ik raakte in gesprek met een dame die al een paar marathons had gelopen. Nu had ze alleen een probleempje, haar sok was gescheurd… Ze was er nog redelijk relaxed onder (woonde trouwens bij het Vondelpark, dus kon nieuwe sokken gaan halen). Als zij al niet gespannen was, dan was er dus al helemaal geen reden voor mij om gespannen te zijn. Bij mij was er namelijk gelukkig niets vreemds. Een paar minuten wachten, wat echt een eeuwigheid leek op dat moment, nadat het startshot was gegaan. De muziek stond luid, de mannen om me heen werden onrustig en waren de laatste warming-up bewegingen aan het doen. We begonnen langzaam naar de start te bewegen. Wanneer ik de start passeerde kwam het gevoel van trots over me heen met de gedachte ‘Ik ben gewoon een marathon aan het lopen, holy f*’. Excuse le mot, maar dat besef was echt zo gaaf!
Ik heb het eerste stuk vooral mogen genieten van de route. Eerst door het Vondelpark en daarna onder het Rijksmuseum door. Dit is voor mij Amsterdam op zijn mooist een ook een beetje waarom ik de marathon van Amsterdam had gekozen naast de start en finish in het Olympisch stadion. Ook de hoeveelheid mensen die ons hier al aanmoedigde vond ik verbazingwekkend. Ik noem het trouwens ‘ons’, want het levert toch een soort van groepsgevoel op. Misschien gedeelde smart, maar we doen het toch maar even met z’n allen! Een hele hoop ‘gekken’ bij elkaar die op een vrije zondag meer dan 42 kilometer willen lopen. Ach…
De eerste kilometers gingen heerlijk. Ik was niet echt op mezelf aan het letten, maar meer met de flow mee aan het gaan. Heerlijk ontspannen en mijn ogen uit aan het kijken. Wachtend op wanneer en waar ik mijn geliefden zou gaan zien. De eerste keer was dit na een kilometer of 12. Daar stonden ze dan, zo leuk! Ik hard aan het zwaaien, aangezien het best druk was en ik ze aandachtig zag kijken op zoek naar mij. Lief! Met hierdoor een glimlach op mijn gezicht op naar het tweede gedeelte van de route.
Het stuk langs de Amstel. Ik moest denken aan een dame waarmee ik tijdens het Buiten adem sportfestival had gesproken. Die zo blij was dat ze de halve marathon van Amsterdam had gelopen, want dat rechte stuk meldde ze ‘pfftt lijkt me zo saai’. Ik was wel benieuwd of ik dat ook zo zou vinden. Ik kon echter haar gevoel niet delen en vond het eigenlijk wel ontspannen. Lekker langs het water. Niet al te moeilijk, alleen maar rechtdoor. Hier kon ik ook herinneringen ophalen van de periode dat ik samen met mijn Roeipoezen over de Amstel roeide voor een wedstrijd. En rennend langs het 
restaurant Klein Kalfje dacht ik aan de heerlijke lunch die ik daar had gehad tijdens een dagje sloepje varen. Mooie herinneringen. Tijdens het ophalen van herinneringen zag ik daar ineens mijn neef Koen staan samen met zijn vriendin Lydwien. Totaal niet verwacht en blij verrast! Ook een kilometer of 3 verder stond ineens mijn collegaatje Yvonne, welke een stukje met me mee rende om even te kletsen. Lachen! Deze momenten gaven me namelijk een nog sterkere drive om krachtig door te gaan lopen.
Na een kilometer of 21 merkte ik dat ik iets langzamer ging rennen. De mensen om me heen haalde me steeds wat vaker in. Maar goed er waren ook al de eerste hardlopers die langs de route aan het wandelen en strekken waren. Tja, je bent dan al bijna 2 uur achter elkaar aan het sporten… Ik nam me voor om te blijven genieten. Er kwamen mensen met leuk bedrukte t-shirts voorbij en besloot om dan maar naar mensen te gaan kijken. Pas op de 25 kilometer zou ik een gelletje nemen en misschien hielp dat wel met weer even een boost te krijgen. Ha, er was rond dit punt ook iemand die op een tekstbord had gezet ‘Smile if you’re not wearing panties’. Dit leidt heerlijk af, dank u wel meneer! Mijn gedachten plaatste ik naar de 32 kilometer. Het gelletje werkte wel redelijk, maar ik had iets anders nodig. De 32 kilometer, daar had ik op getraind, wist ik dat ik ging halen en maakte me rustig. Ondanks dat ik wel al wat ongemakken merkte. Het was eigenlijk wel een beetje koud en die bovenbenen werden steeds meer gespannen. Mijn familie leidde me gelukkig af rond de 26 kilometer. Ik wist alleen dat ik op de vraag van mijn vader naar hoe het ging niet kon zeggen dat het nog ontspannen was. Ik kon gelukkig toch niet echt antwoorden, het was te druk. Ondertussen zei ik telkens tegen mezelf iets in de trant van joh dit is niet nieuw je kan dit. Goede strategie, alleen niet meer na de 32 kilometer…
Ik geloofde in mijn training en wist zeker dat ik de marathon uit zou gaan lopen. Ik voelde me alleen een beetje goedgelovig door mee te gaan in wat mensen tegen mij zeiden ‘die laatste 10 kilometer loop je op karakter‘. Ik had dit namelijk opgepakt als dat ik op een soort van magische wijze door de mensen om me heen, de stad en de aanmoedigingen het ook op een oké tempo zou gaan lopen… Nou, mooi niet dus. Mensen vertellen je trouwens dit soort verhalen niet. Althans, ik heb ze in ieder geval niet gehoord. Die laatste 10 kilometer waren voor mij echt afzien. Die beenspieren, voornamelijk mijn quadriceps en bovenaan mijn kuitspieren, werden steeds meer gespannen. Ik zag op dit stuk ook beren van mannen gepijnigd wandelen, hun beenspieren aan het rekken en te vechten voor elke stap. Mijn strategie was op dit moment om met mezelf in onderhandeling te gaan door telkens te zeggen ‘kijken of je nog een kilometer verder kunt rennen…‘. Op een gegeven moment had ik besloten om even een korte wandeling te doen om die spieren wat minder te belasten, maar dat had eigenlijk ook geen zin. Het deed net zoveel zeer. Dan maar rennen. Nou rennen… verder strompelen zou ik het meer noemen. Ondertussen was ik vergeten dat er nog een aantal mensen naar mij kwamen kijken. Op mijn diepste punten stonden ze dan ook. Perfecte timing! Rond de 34 kilometerpunt mijn lieve bestuursgenootje Tanja met haar vriend Dennis. Zij vonden mij er nog kalm uitzien, ondanks dat ze al wisten dat ik wat langzamer ging. Zij hadden me namelijk gevolgd via de app. Rond het 36 kilometer punt zag ik mijn ouders eerst. Ik wilde ze niet bezorgd maken, dus ging weer een beetje aanzetten. 
Langs mijn zussen en vriend maakte ik er nog wat mooie theatrale bewegingen bij, om het een beetje luchtig te houden. Zij zagen echt wel dat ik aan het afzien was. Maar moedigde me desalniettemin to the max aan! Had dit echt nodig, dank! Rond het 37 kilometer punt viel mijn telefoon ook nog eens uit. Oké… dan maar even geen muziek. Focus op de laatste 5 kilometer. Vechten, afleiden, focussen op de grappige groep fransen voor me, lezen van teksten van een soort van aanmoedigingsteam en tegen mezelf zeggen ‘dit is eenmalig, je mag lijden’ bracht me naar de finish. De laatste 500 meter! De hoek om met het Olympisch stadion in zicht. Zo, zo, zo, zo, zo, zo, zooooooo blij om hier weer te zijn! Rennend door de poort de mooie rode baan op. 
Dit is je moment dacht ik. Ik zette nog even aan om het gevoel te hebben dat ik er alles uit gehaald had. De finish over. Euforie! Met tranen natuurlijk op dat moment en een lichte hyperventilatie aanval. Het kwam ineens allemaal naar boven. Wat een beleving die marathon! Wanneer ik weer kon ademen gaf ik een high five aan de eerste wildvreemde die ik zag. Gaf ik de mannen die mij de medaille uitreikte een dikke knuffel. En ging ik op zoek naar mijn geliefden.
Het was natuurlijk even zoeken aangezien mijn telefoon het niet meer deed. Handig. Ook aangezien mijn benen niet meer wilde bewegen. Een tip voor een volgend keer (denk meer aan een halve marathon, no worries): in ieder geval 1 nummer opschrijven van de mensen die je komen ophalen. Maar zoals verwacht en met een beetje strompelen over het terrein had ik ze gevonden. Eindelijk een moment om mijn belevingen te vertellen aan de mensen waarvan ik hou. Zo blij met ze en allemaal lieve geschenkjes gehad (net een avondvierdaagse ;))! Familie en vrienden zijn in mijn optiek super belangrijk op deze dag! Bedacht me later ook wat ik wellicht anders gedaan zou hebben. Misschien toch iets meer beenspieren richting kracht trainen, samen met iemand rennen of de pacer groep volgen, toch misschien naar de 35 kilometer trainen en een betere telefoon regelen ;). Niets fundamenteels dus! Ik ben trots!!
